Als je de wereldgeschiedenis bestudeert, zou je zeggen dat er niet zo veel is veranderd. Het is nog altijd oorlog, oorlog en nog meer oorlog wat de klok slaat en op basis daarvan geven we de wereldgeschiedenis zijn structuur. Dit heeft echter weinig van doen met de daadwerkelijke geschiedenis, maar veel meer met de kleuring daarvan door de overwinnaars. Want zij mogen de geschiedenis herschrijven.

Zo moeten we ook álle oude geschriften duiden, want ook die zijn door een filter gegaan van (over)heersers. Dus dat een geschrift heeft overleefd, wil niet zeggen dat het een tijdloos geschrift is, maar dat het een ‘overlevende’ is. Een tekst die schijnbaar óf geen kleur bekende (‘beige’) óf een kleur bekende die in het verlengde lag van wat heersers graag willen horen en verspreiden.

En toch is er de afgelopen eeuw wel degelijk iets veranderd. Want de huidige heersers, die verklaren elkaar niet meer de oorlog. Nee, ze zeggen zelfs dat ze ‘vrede’ willen! Daarom zijn ze enkel met elkaar ‘in conflict’. Dit komt qua juridische aansprakelijkheid overigens ook wel goed uit…

Met de League of Nations en de latere opvolger, de Verenigde Naties, is een poging gewaagd om tot wereldvrede te komen. Maar de wrange conclusie is dat dit niet echt is gelukt. In Europa hebben we nu een periode van vrij lange vrede, maar hier hebben we ook vrijheid voor moeten inleveren.

Het is namelijk een kunstmatige vrede, een ‘lieve vrede’. Zoals mensen ‘de lieve vrede’ proberen te bewaren. En daartoe de strijd als symptoom onderdrukken. Ondertussen broeit, borrelt en bruist er van alles onder de oppervlakte en móét dit een uitlaatklep vinden. Zoals een vulkaan op een gegeven moment móét uitbarsten.

De lieve vrede die onder leiding van de VS wordt verkondigd, waar ook het idee van de VN vandaan komt én waar het hoofdkwartier is gevestigd, heeft ertoe geleid dat de VS zélf de grote aggressor is geworden en over de hele wereld militaire bases heeft om via actief aangestuurde conflicten ánderen van agressie te weerhouden.

Och, de dubbele moraal is stuitend en alomtegenwoordig. En wordt zelfs als rechtvaardig beschouwd.

En om die ‘vrede’ te verspreiden, móéten alle volkeren van de wereld ‘verenigen’, één worden. We balanceren precies dóór die eenwording (ik noem dat ‘monocratie’) continu op het randje van een nieuwe ronde fascisme, maar dan wereldwijd.

Fascisme betekent namelijk weinig meer dan ‘machtenbundeling’ en specifiek die van ‘staat’ en ‘markt’. Het zijn niet de mensen die de ‘conflicten’ veroorzaken, maar staten en achter hen de ‘markten’ die daarvan volledig afhankelijk zijn voor hun groei en voortbestaan. En dat wordt nu de ‘superstaat’.

Als we wáre vrede wensen, begint dit niet bij de ‘hoge machten’ of systemen, maar bij ieder van ons. Individueel. Zolang wij interne conflicten hebben en de schuld buiten onszelf blijven zoeken, zullen wij dit ook continu blijven projecteren op ‘sterke leiders’ om het ‘onrecht’ in onszelf te bestrijden bij anderen.