Wat is nu écht de basis van álle leven?

Ik plaats wat minder berichten de laatste weken, omdat ik druk ben met het maken van nieuwe KoersKaarten (KoersKaart / KrsKrt), maar ook omdat ik druk aan het schrijven ben geslagen over ‘cocratie’. Er komt een whitepaper aan over hoe we onszelf kunnen organiseren op wereldschaal zónder hogere machten of sociaal contract, 100% horizontaal. Daarover later meer, áls het klaar is.

Vandaag even iets heel anders, dat aan cocratie ten grondslag ligt. Want wat is nu eigenlijk de basis van het leven? De grootste vraag die je ongeveer kunt stellen. Maar ik weet het antwoord.

Hoe ik dat weet, terwijl eeuwenlang wetenschappers zich daar het hoofd over breken? Heel slecht argument, maar een betere is er niet: direct weten én deductie. Bronnen? Nope. Arrogant? Niet echt.

De wetenschap van de verlichting zit altijd vast in dualiteiten. Het is positief óf negatief. Het is subjectief óf objectief. Als je de waarheid wil, moet je zoeken naar de derde weg, waarin die creatieve spanning productief wordt.

Daarom: Het leven is niet SUBJECTIEF, want wij zijn geen subject, wat “onderworpene” betekent. Het leven is ook niet OBJECTIEF, want de objecten zijn het gevolg van onszelf. Het leven is namelijk PROJECTIEF.

Het is onze eigen en gezamenlijke projectie (“vooruitwerping”). Onze binnenwereld spiegelen we naar buiten toe, van negatief (negatie, duister, leegte, binnen) naar positief (positie, licht, orde, buiten). Ieder van ons is een projector. En onderling stemmen wij onze projecties op elkaar af, dat heet ‘synchronisatie’.

En meer is er in basis niet. Maakt dat de werkelijkheid minder echt? Nee, maar je hoeft je er geen slachtoffer of nietig kosmisch wezentje door te voelen. En de grap van het leven hier is dat we precies dát proberen te ervaren. Vergeten wie we zijn en ervaren alsof alles écht is. En dat is het dan ook.

Het is allemaal onze eigen schepping. De waarheid is het ‘niet-iets’. Het niets. De werkelijkheid is het ‘iets’. In die volgorde, zonder rangorde. That’s it.

Waarom ik weet dat dit ‘waar’ is? Omdat het voldoet aan Ockham’s scheermes: “Wanneer er verschillende hypotheses zijn die een verschijnsel in gelijke mate kunnen verklaren, die hypothese gekozen moet worden die de minste aannames bevat en het kleinste aantal entiteiten veronderstelt.”

Dit is de enige hypothese die geen ‘Hidden hand’ of ‘Deus ex machina’ hoeft aan te nemen om álles te verklaren.

Nou, dat was het dan. Appeltje eitje. De consequenties van dit inzicht zijn echter verstrekkend. Want we hebben ál onze ‘verlichte’ theorieën op de verkeerde aannames gebaseerd.

Ben benieuwd naar jullie reacties!


Reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *