De crisissen (of crises?) lijken ons om de oren te vliegen. Als je niet beter zou weten en je volgt het nieuws, dan staat de hele wereld in de fik. Het is continu crisis! Er is zelfs een opstapeling ervan, een clustercrisis!

Ik ben er ook een tijdje in meegegaan. Want ik probeer overal van uit te vogelen wat de kern van waarheid erachter is, maar op een gegeven moment lukte het niet meer, omdat me duidelijk werd waaróm er steeds een nieuwe crisis werd uitgeroepen. En wat crisis eigenlijk betekent.

“Crisis” is Grieks voor “keerpunt”. Een beslissend moment. Het moment waarop gekozen moet worden. En het heeft niets te maken met grote problemen. Net zoals de Griekse woorden “chaos” en “anarchie” niet “wanorde” betekenen maar “leegte” en “leiderloos”.

Zo, angel eruit.

“Maar Sietse, er zíj́n toch ook heel veel grote crises in de wereld? En om die op te lossen, móét er toch wel grootschalig worden samengewerkt?”

Dat is allemaal geredeneerd vanúít het bestaande systeem.

Er zijn grootschalige oplossingen nodig omdát we op zo’n grote schaal zijn gaan organiseren. Oorzaak en gevolg worden door elkaar gehaald. Want wat denk je dat daarmee gebeurt? De oplossingen worden groter en de problemen ook! Een eindeloze spiraal.

Belastingparadijzen of vervuiling/ontbossing/enz. door Big Business kunnen enkel bestaan dóór legalisatie van Big Government. Zoals slavernij ook enkel kon bestaan omdát het legaal was gemaakt (en dus actief werd beschermd door o.a. politie en leger).

Big tech kán enkel bestaan omdat het wordt beschermd en gevoed door de staat. De hoge eisen van de AVG richtlijnen zorgen ervoor dat de toetredingsdrempels hoger worden, waardoor het aantal marktspelers steeds kleiner wordt.

Dat zijn geen natuurwetten, maar bewust beleid! Deze samensmelting van markt en staat was voor Mussolini en Mussert zelfs het doel van Fascisme (wat zoveel betekent als ‘machtsbundeling’, van ‘fascia’).

Met banken net zo. Een eeuw geleden waren er ontelbare kleine banken die allemaal zelf geld uitgaven. Na de beurskrach zijn deze heel rap gecentraliseerd en is er enorm veel meer regelgeving nodig om het beheersbaar te houden. Tegelijk holt de dienstverlening uit en achteruit omdat de afstand te groot is geworden.

Ondertussen proberen we de boel ‘kleinschaliger’ te organiseren en te decentraliseren, terwijl de financiering én besluitvorming alleen maar verder centraliseren. Gekkenwerk.

Er worden crises uitgeroepen zodát de macht en het geld verder gecentraliseerd kunnen worden. En ondertussen wordt de échte, opréchte beweging erachter (zoals nu bij ‘klimaat’ en ‘inclusie’) gekaapt om de gevestigde orde te handhaven en versterken.

Het moet echt omgekeerd worden georganiseerd. Kleinschalig waar het kan, grootschalig waar het niet anders kan. Zonder hogere machten die zich vertegenwoordiger van God wanen.

Ik ben van plan de komende tijd meer te gaan schrijven over ‘hoe dan wel?’. En daar kun je nu al meer over vinden op www.cocratie.co of volg Cocracy / Cocratie.