Het ego, het ‘ik’, wordt vaak gezien als de bron van alle ellende in de wereld, de veroorzaker van die vreselijke ‘individualisering’ in dit ‘neo-liberale tijdperk waarin mensen enkel aan zichzelf denken’.

Maar we zien iets ernstigs over het hoofd. Zonder ego bestá je namelijk niet eens. Het is het voertuig waarmee je in de wereld beweegt. Maar in deze maffe, omgekeerde wereld geloven we allemaal dat de waarheid in de buitenwereld te vinden is en leven we dus van buiten naar binnen.

Door al deze conditionering en aangeleerde gewoontes die van buiten en van ánderen komen, laten we onszelf een ego aanmeten dat helemaal niet van onszelf is. Een VALS EGO. En dát is de grootste bron van al het kwaad in de wereld, omdat je jezelf kwijtraakt. Ik heb dit zelf aan den lijve ervaren.

En dat leidt niet tot individualisering, maar tot atomisering! Je wordt dan een klein radertje, een atoom, in de grote machine. Van een collectief dat vóór jou gaat bepalen hoe je moet leven. En waar je jezelf dus ook voor opoffert, omdat je ervan afhankelijk bent.

Er zijn mensen die zeggen dat je dan minder individueel moet worden. Je ego moet vernietigen, ontkennen. Dat je ten dienste van anderen moet gaan leven, service-to-others. Maar zonder een gezonde ego-ontwikkeling raak je dan jezelf nóg verder kwijt, raak je nóg verder van huis.

De enige manier is om jezelf te ‘individueren’, volledig vanuit jezelf te leren leven. En dat is niet alleen het afsterven van het valse ego, maar óók de wederopstanding in de geest. Het eeuwenoude, bekende verhaal. Maar het is wel waar. Je moet eerst gevestigd in jezelf raken en dat kan vaak pas als je weet wat je niet bent of wil zijn.

Eerst service-to-self, daarna pas service-to-others. Je moet eerst jezelf leren kennen en voor jezelf leren zorgen. Een betere wereld begint bij mensen die vanuit zichzelf leven en niet langer afhankelijk zijn van de buitenwereld om ‘iemand’ te zijn.

Een vals ego is daarom een ‘zwakke ik’, net als dat toxische mannen of veel ‘leiders’ ook valse ego’s hebben, waarmee zij enkel aan hun kleine eigen behoeften kunnen denken. Dat is geen kracht, dat is zwakte.

Een ‘sterke ik’ kan dit helemaal niet overkomen. Die beheerst zichzelf, omdat hij een anker heeft in zichzelf en niet wordt beheerst door iets of iemand buiten zichzelf. Die is zichzelf meester.

Dan zijn we pas échte individuen. Sterke ikken. Vrij én verantwoordelijk. Voor onszelf én voor anderen. Maar wel in die volgorde.