Twee bijzondere ‘gewone’ gebeurtenissen die aftekenen wat er gaande is. Enerzijds de publieke slachtoffering van een aantal ‘ervaren politici’ en anderzijds de kandidatenlijst voor de verkiezing van het Europees Parlement. Ogenschijnlijk losstaande dingen, maar innig verstrengeld.

Ze tekenen allebei namelijk het schoolplein niveau van de politiek. Sommigen denken dat dit erger wordt, maar ik kom er steeds meer achter dat het nooit anders is geweest. Want in basis werken we nog altijd met dezelfde eeuwenoude toolkit uit de verlichting. En eigenlijk zelfs ver daarvoor uit de tijd van de ridders en het feodalisme.

Het enige wat er is veranderd, is dat tegenwoordig iedereen kan meekijken op het schoolplein en dat iedereen ook nog verontwaardigd kan meekakelen over hoe alles gaat. In die zin is het enorm ‘gedemocratiseerd’. Dat willen we toch?

Maar het gaat dieper. De ‘volksvertegenwoordigers’ die we mogen verkiezen, vertegenwoordigen helemaal het volk niet. Want ga maar eens tellen. Hoeveel namen op de kandidatenlijst kén jij werkelijk? En ken je hen omdat je hun naam wel eens hoort in het nieuws? Of ken je hen ook persóónlijk of zou je hen persoonlijk kúnnen kennen via iemand anders die je kent?

Dan blijft er bijzonder weinig over. Het zijn namelijk geen volksvertegenwoordigers, maar partijvertegenwoordigers. Ze zitten daar niet omdat ze zo geweldig veel hebben betekend voor lokale of nationale bevolkingen, maar omdat ze trouw zijn aan hun partijen.

En zo kom ik op de politici die worden geslachtofferd. De politiek selecteert slechts overlevers. Mensen die het spelletje zó weten te spelen dat zij het pluche nóóit hoeven op te geven. We kennen er genoeg van. De mensen die daadwerkelijk een hart hebben, die overleven niet. Of ze moeten het opgeven omdat ze opbranden, of omdat ze te eerlijk zijn.

Die overlevers, die staan op de kandidatenlijsten. De politiek is een toneelstuk. Een schoolplein van kakelende pubers die enkel met elkaar (“Doe normaal”, “Doe zélf normaal!”), maar vooral met zichzelf bezig zijn. En als ze al iets om iemand anders z’n problemen geven, kúnnen ze er niets aan doen. En zij die beter weten, wagen zich er niet aan. Die hebben wel iets beters te doen met hun leven.

Ga in je eigen leefomgeving iets bijdragen. Bouw aan relaties met mensen. Doe iets nuttigs, doe iets leuks. En negeer de politieke parasitering van de samenleving. Want alles wat persoonlijk is wordt langzaam politiek gemaakt. Voed het zo min mogelijk, want het zit meer in de weg dan dat het ons verder helpt. En dat laatste, dat is het ergste van allemaal.