De voetbaloorlogen zijn weer begonnen. Met allerlei vlaggengewapper, volksliederen en “Het is stil aan de overkant” bazuinerij. Ineens is iedereen weer voor ‘onze jongens’ en vallen we terug in een oud-feodaal idee van superioriteit en soevereiniteit.

Het is een veelgebruikt woord: soevereiniteit. Uit vele hoeken ook. Van oudsher heb je vorsten die zich soeverein verklaarden om in hun eentje een land te besturen van bovenaf. Nu hebben we het vooral over landen die soeverein zouden zijn. En over de mensen die zichzelf soeverein verklaren.

En ze leven állemaal in een illusie, een projectie van een verticale machtsverhouding. Het sociaal contract. Want dat zou impliciet bepalen dát er zoiets bestaat als een ‘hogere’, wereldlijke macht en alle anderen ‘lager’. En dat is de kern van het maffe spel van slavernij, strijd en schuld dat al millennia wordt uitgespeeld op aarde.

‘Soeverein’ staat etymologisch namelijk gelijk aan ‘superieur’. ‘Super’ betekent ‘over’. Iedereen die soevereiniteit claimt, beweert daarmee ‘hoger’ te staan dan alles wat zich níét soeverein heeft verklaard en verklaart zich MEESTER over iets of iemand anders.

Daarom krijg ik elke keer weer de kriebels als ik iemand hoor bazelen over de soevereiniteit van een land. Jongens, het is een land! Met kunstmatige grenzen. Het is een menselijk verzinsel, meer is het niet. Het is van niemand, behalve zichzelf.

En als je meent dat de mensen in een bepaald gebied iets met elkaar gemeen hebben óp dat land, zeg dát dan, maar ga niet claimen dat je tot een superieur volk behoort als ‘patriot’ met je kunstmatige gecreëerde vaderlandsliefde op basis van een valse voorstelling van de geschiedenis.

Slaven deden dit van oudsher ook: Dan gingen slaven van de ene meester knokken met de slaven van de andere meester. En dan opscheppen dat hun meester veel beter en sterker was.

Het is niet zozeer een manier om jezelf superieur te wanen, maar vooral om de ander tot inferieur te maken.

Soevereiniteit aan iets of iemand anders toekennen is de kern van een slavenmentaliteit en -moraliteit. Kunstidentiteit.

En daarom moeten de mensen die zich soeverein verklaren zich óók even twee keer achter de oren krabben. Want weet je wat je feitelijk aan het doen bent? Precies wat je verguist.

Zullen we hier gewoon eens een keer mee stoppen? Niets of niemand is soeverein. Geen enkele heerser. Ook de wet niet. We zijn allemaal mensen, er stroomt rood bloed door al onze aderen (al sluit ik niet uit dat sommigen écht blauw bloed hebben) en we hebben dit niet nodig.

Dus denk daar even over na als je met een oranje shirtje op de bank zit te juichen voor jóúw land. En hoop dat die ander gaat verliezen. Zo verheven is dat allemaal niet. Ook niet als iederéén dat doet. Dat maakt het feitelijk nog erger.

Hoe we onszelf kunnen organiseren zónder verticale machtsverhouding? Dat kan als we onze dogma’s (“Iemand moet toch de baas zijn?”) durven loslaten. Dat is wat ik Cocracy / Cocratie ben gaan noemen. Praat erover mee!