De globalisering gaat echt niet goed, er is zoveel verspilling, onderdrukking en inefficiëntie. De gedachte dat we langzaam maar zeker één mensheid kunnen worden is op papier mooi, maar blijkt vooral voer voor opportunisten die hun kans schoon zien om via brievenbusfirma’s in belastingparadijzen hun eigenbelang te dienen.

Dus een logische stap lijkt dan om terug te gaan naar de bekende natiestaat, waar we nog wél invloed denken te hebben. Om niet globalistisch te worden, maar nationalistisch. Kijk maar naar de verkiezingsuitslagen over de hele wereld en je ziet dat dit de trend is.

Maar die natiestaat is eenzelfde kwaad. Sterker nog, dat is basis geweest voor de globalisatie. We weten allemaal wat er voor kwaad er wereldwijd is verricht onder het mom van nationalisme…

We zijn onze individuele soevereiniteit, die enkel en alleen bij individuen kán liggen, steeds verder gaan verleggen naar steeds hogere autoriteiten. En de natiestaat is daarin niet anders, hooguit minder hoog, dus minder kwalijk.

Van individu naar gemeente, naar provincie, naar natie, naar continent, naar de wereld. Dit proces is al heel lang gaande en gek genoeg met de beste bedoelingen, maar er zit een ernstige weeffout in.

En dat is de gedachte dat een groep superieure breinen of technocraten dit achter de tekentafel kan bedenken, vóór het volk, waarvan zij denken dat zij zichzelf niet kunnen organiseren. Die gedachte zit op elk niveau van autoriteit. Het zit al in het woord autoriteit zélf.

Het maakt niet uit op welk niveau we ons bestuur organiseren, zolang we blijven geloven dat anderen op afstand denken te kunnen bedenken hoe de samenleving behoort te werken, zal het misgaan en blijven gaan. En hoe hoger we organiseren, hoe harder het misgaat.

Daarom geloof ik ook niet in de klimaataanpak. Omdat die centralisatie en globalisatie aanwakkert, terwijl de enige werkende oplossingen lokaal kúnnen zijn.

We moeten de weeffout snel gaan herstellen. En dat begint met onze eigen kracht en macht weer te hervinden en herpakken als individu, onszelf van daaruit te organiseren en mensen uit ons midden af te vaardigen naar grotere overlegorganen.

Niet meer van bovenaf en buitenaf, maar van binnenuit. Zodat er altijd een directe verbinding is tussen de mens die een besluit neemt en de mensen waar dat voor bedoeld is. Zodat die mensen hun vertegenwoordigers ter verantwoording kunnen roepen en die vertegenwoordiger zich ook verantwoordelijk voelt.

Zo iemand heeft dan ook geen macht meer over anderen, maar spreekt namens anderen. Échte vertegenwoordiging, geen valse representatie. En dat kunnen we potentieel organiseren op wereldschaal, zonder globalisme.

Het is tijd dat we een stap vérder durven te gaan in het democratieproject. Dat noem ik de ‘cocratie’. Doodsimpel idee, maar het staat mijlenver af van alle technocratische autoriteiten die we de afgelopen eeuwen in het leven hebben geroepen, waar we onze stem aan hebben weggegeven en die ons zijn gaan regeren.