Een aantal weken geleden was ik bij een congres, waar werd gesproken over het terugdringen van iets ernstigs op het werk en in de samenleving. En het sprekerspanel op het podium had het over “maatregelen” en of die “vrijblijvend” waren of “afgedwongen” konden worden.
En toen bleek dat er zaken bij wet geregeld zouden worden en er dus van bovenaf dwang kon worden uitgeoefend, kwam er een groot applaus uit de zaal. Geweldig vonden ze dat!
Ik klapte als enige niet. Ik schrik daar namelijk van.
Dat er een groep bevoorrechte types vóór anderen mag bepalen wat zij wel of niet mogen doen en middelen tot hun beschikking hebben om dat af te dwingen. Dat is dreiging met geweld, of dat nu fysiek of sociaal is.
Ik hoef niet te vertellen wanneer dat eerder is gebeurd, neem ik aan?
Steeds meer mensen willen steeds meer bij wet vastleggen en meer rechten, maar men realiseert zich niet dat de rechten van de één plichten worden voor de ander. En plichten vragen om dwang. En dwang vraagt om geweld.
Denk alleen al eens aan de dienstPLICHT, die nooit is afgeschaft, maar opgeschort. Of de leerPLICHT. Dat is toch de dood in de pot voor de lust om te leren? Dat is toch een minder erge versie van dwangarbeid? Dat is dwangonderwijs. Alle goede bedoelingen ten spijt.
We zouden het helemaal niet meer moeten hebben over rechten. Discussies daarover zijn er enkel en alleen omdát bepaalde groepen vóórrechten (privileges) naar zich toe hebben getrokken. En die moeten enkel afgeschaft (of genegeerd) worden. Als er geen (voor)rechten meer zijn, zijn er ook geen plichten en kunnen we in vrijheid leven op basis van onze natuurlijke rechten en gaan we elkaar weer behandelen als mensen in plaats van persoonsnummers.
En laten we het bovendien niet meer labelen als “vrijblijvend”, maar als “vrijwillig”. En als blijkt dat mensen bepaalde dingen niet uit vrije wil doen, kunnen we ook bedenken dat het wellicht niet zo’n goed idee was! En dat dwang het al helemaal niet gaat oplossen.
Terug naar de tekentafel, maar nu mét de mensen waar het over gaat. Co-creatie.
Maar de mensen die klappen voor dwang, dat doet me oprecht pijn. Mensen die bereid zijn om anderen pijn te laten leiden om hun wil op te leggen, omdat zij denken dat de wortel en de stok de enige middelen zijn om die luie mensen “in beweging te krijgen”. Omdat zij denken dat zij het beter weten dan die arme, willoze en onnozele schaapjes.
Wat een nare, zieke mensen. Wat een nare ziekte, dwangdrang.
Geef een reactie