Het valt me steeds meer op hoe fantasieloos de meeste mensen zijn als het gaat om het verbeelden van de toekomst. Ze kunnen zich niet indenken dát het beter kan, laat staan dat ze zich kunnen indenken hóe het beter kan.
In plaats daarvan werpen allerlei systeemagenten zich op als hoeders van het systeem waarin we leven, waarbij ze net doen alsof de maatschappij af is en dit het hoogst haalbare is, wat we met ons leven moeten verdedigen. En dat het alleen maar achteruit kan gaan. Dystopisch denken.
We lullen elkaar de put in.
Maar het is gewoon niet waar. Ja, er is een leegte (“chaos”), maar die stelt ons in staat om weer creatief te worden. Zoals verveling dat ook kan doen.
En het is niet waar, omdat het allesbehalve af is. De machtsstructuren die we zelf hebben gebouwd onderdrukken ons en we merken het met de dag meer en meer. De sluier valt weg.
Want de mensheid zit nog maar op zo’n 5% van haar potentieel, van alles wat mogelijk is. We doen onszelf zo akelig tekort dat het bijna pijn doet om te aanschouwen. En ondertussen vereren we onze onderdrukking.
En de aard van al deze ellende ligt in het feit dat we in verticale verhoudingen denken. Dat sommigen meer waard zijn dan anderen op basis van valse voorwendselen. Dat schept de verschillen en de onterechte ongelijkheid in de wereld.
Als we onze macht en kracht niet meer weggeven, maar in onszelf weten te vinden, dan gaan we versteld staan waar we toe in staat zullen zijn. Door ons horizontaal te organiseren, in vrije verbinding, zonder machtsstructuren.
Maar maak er niet weer een nieuw ‘groot verhaal’ van, een nieuwe ideologie of utopie. Denk niet na over de uitkomst, het eindbeeld. Want anders zitten we straks wéér met de gebakken peren. Houd het klein en bij jezelf en denk daarin groot. Niet over het “wat’, maar over het “hoe”. Daar ligt de sleutel.
Neem dat eens in gedachten de komende weken, nu we door de kortste dag zijn en de dagen weer lengen. En maak er een goed voornemen van. Om het beter te maken.Activate to view larger image,
Geef een reactie