Zo, eindelijk is het verderfelijke tijdperk van de moderniteit en de verlichting voorbij. Weg met de ‘grote denkers’, hun groteske verhalen en idiote ideologieën, waarmee massa’s mensen de dood of depressie in zijn gejaagd.

De verlichting maakt plaats voor de ‘verduistering’, waarin de leegte en de ontkenning kunnen worden gevierd. Want na een opgebrande zomer van ogenschijnlijk eindeloze groei en een oversentimenteel afscheid daarvan is deze wintertijd noodzakelijk om uit de as van het oude een nieuwe lente voor te bereiden.

Het is een tijd van rust en bezinning. Ontluistering. En ook opluchting. Zie het als een maagdelijk wit sneeuwlandschap. Een blanco canvas. Tabula rasa.

Heerlijk.

En dan ontstaat het writer’s block. De leegte. Het duister. Het niks. Maar alleen van daaruit kan iets wezenlijks ontstaan vanuit de diepste wezenskern die wij mensen tot onze beschikking hebben.

Zo kunnen we ook eindelijk afscheid nemen van die hopeloos verouderde en maffe machtsstructuren en kunnen we onszelf weer organiseren vanuit onze wezenskern, waarvan we het bestaan eindelijk hebben bevestigd gekregen, precies dóór de leegte.

En kunnen we de menselijke relaties weer vóór de ideeën zetten. De ideeënwereld, die ons lijden deed verzachten door ons te doen vluchten voor de harde werkelijkheid, die daar helemaal nooit mee overeen bleek te stemmen.

De helden zijn op. Er is niemand meer om tegenop te kijken, hoe hard we het ook proberen. De Amerikaanse Droom blijkt lucht. De Aardse Werkelijkheid blijkt echt.

We zijn volledig geatomiseerd, geïndividualiseerd, moe en leeg. Depressief, als in ‘ontspannen’, maar ook een knagend gevoel van inspiratieloosheid.

Het is ik, jij en de aarde. In die volgorde. Meer hebben we niet. Meer hebben we niet nodig. Dat zijn de bouwstenen van de tijd van de ‘verduistering’. En daar hebben we onze handen aan vol aan en onze harten mee vol.

Vier óók de leegte. Helemaal alleen. Of met iemand anders. Maak het lekker klein en eenvoudig. En zie wat er ontstaat. De basis van de nieuwe tijd.